U khethekile

De afgelopen week was een van de zwaarste weken hier. Ik ben meerdere keren op mijn plek gezet wat betreft veiligheid in Zuid-Afrika, een voorbeeld hiervan vertel ik later. Ik merk aan mezelf dat mijn energie een beetje op begint te raken en ook de andere mensen in het huis lijken vermoeider te zijn dan een aantal weken geleden. 

Toch heb ik het hier nog steeds ontzettend naar mijn zin. De kinderen op stage maken me elke dag weer blij en van hen krijg ik dan ook weer energie. Aangezien de kinderen bezig waren met het maken van hun examens, konden Tessa, Manouk en ik bezig met andere taken in plaats van het individueel begeleiden. Voor alle 526 kinderen op de school hadden we een potlood met hieraan een kaartje met onze foto erop en de tekst 'Jij bent speciaal' in het Engels, Afrikaans en Xhosa (zie de titel). 

Daarnaast zijn we bezig met het verven van de twee van de trappen in de school. Deze waren grijs en saai en zijn nu kleurrijk. We zijn nog niet helemaal klaar, maar het ziet er nu al goed uit. We zijn dit project begonnen om wat kleur aan te brengen in de school, maar vooral om iets van betekenis achter te laten voor de kinderen. Alle drie vinden we het heel lastig om de kinderen straks achter te laten en niet te weten wat er met ze zal gebeuren. Om ze toch nog een steuntje in de rug te geven, schrijven we teksten op de trappen als 'je bent geweldig' en 'je bent uniek'. 

Zoals ik al zei waren de kinderen bezig met het maken van examens. Vrijdag was het laatste examen, wat ook betekent dat veel kinderen hierna niet meer op school zullen komen. Ik heb deze week dus afscheid moeten nemen van alle kinderen waar ik de afgelopen drie maanden mee heb gewerkt en ik vond dit best wel moeilijk. Ik hou sowieso al niet van afscheid nemen, maar wat het dit keer extra moeilijk maakt is het besef dat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer zie. Ook is het zo dat ik voor veel van 'mijn' kinderen de enige persoon was waar ze hun verhaal aan kwijt konden. Een aantal van de kinderen waar ik mee heb gewerkt, hebben echt een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Deze kinderen heb ik dan ook een foto van ons samen gegeven, als herinnering. 

Dit weekend gingen we een weekendje naar Hogsback met 7 meiden uit het huis. Hier was het heerlijk rustig en de omgeving was ontzettend mooi. Op zaterdag hebben we een wandeling gemaakt langs een aantal watervallen en het enige wat er te horen was, was het geluid van de watervallen en de vogels. Ook was het geen straf om te ontbijten bij een heel mooi uitzichtpunt. Op zondag vertrokken we weer richting huis. We gingen rond half 12 weg, met het idee dat we dan lekker op tijd thuis zouden zijn. Manouk, Jahra en ik reden voorop en na een half uur waren we de meiden achter ons kwijt. Zij bleken problemen te hebben met de auto die ineens niet harder ging dan 20 km/u. We moesten dus stoppen in het plaatsje Alice. Dit klinkt misschien als een leuke plaats, maar dat is het zeker niet. In feite was de hele plaats één grote krottenwijk en we voelden ons ontzettend onveilig. Dit was niet onterecht, want ons werd later verteld dat er daar heel veel overvallen gepleegd worden. Gelukkig konden we terecht op de campus van een universiteit. Hier werden we heel goed geholpen door een beveiliger en een student. Helaas konden zij niks voor ons betekenen en moesten we wachten op Paul, de verhuurder van de auto, die helemaal vanuit Port Elizabeth moest komen. Uiteindelijk hebben we tot half 5 op hem zitten wachten. In de tussentijd hebben we ons wel vermaakt door even wat boodschappen te doen in de campuswinkel en door te kijken naar een cricket wedstrijd. Hier waren we de enige meiden (en ook nog blank), dus we werden wel even raar aangekeken. Gelukkig zijn we, een stuk later dan gepland, alsnog veilig thuisgekomen!

Er gaat bijna geen enkele dag voorbij waarin ik niet iets onverwachts, moois, bijzonders enz. meemaak. Ik ben dus heel benieuwd wat mijn laatste (iets meer dan) drie weken me hier gaan brengen. 

Tot volgende week!

Liefs,
Wendy